Diana van Eynde (30) is geboren in Tilburg, maar heeft haar hart verloren aan het Limburgse land. Wonend in Herkenbosch weet ze de leukste amigurumi’s in elkaar te zetten. In haar tweewekelijkse column deelt Diana al haar ervaringen met de lezers van Siets aan de haak. Mis je iets of heb je vragen aan Diana, vergeet ze dan vooral niet te stellen!

Het begon allemaal op een zonnige middag bij mijn schoonouders thuis. Wekenlang zat ik al smachtend te kijken naar de leuke Sprookjesfiguren die mijn schoonmoeder haakte. Maar dat kon ik toch niet. Dat was ook iets dat mijn ex mij zes jaar lang vertelde. “Jij bent gewoon niet handig met je handen. Ik zou er niet aan beginnen.” Gelukkig veranderen tijden en wist mijn schoonmoeder me met de woorden “Ik leer het je wel” om te turnen. Die dag begon mijn verslaving.

Oefening baart kunst

Ik had nog nooit een haaknaald vast gehad. Handarbeid op school bestond uit kleine en dingen met hout en klei maken. Textiel had ik nooit vast gehad. Het zien van alle steken, maakte me duizelig. Hoe in godsnaam zou ik ervoor zorgen dat die draden niet in de knoop raakte! HELLUP! Al voor de eerste steek was het chaos in mijn hoofd. Totdat lief zei: “Schat, jij kunt dit. Geloof me nou maar.” Ik startte met een opzetlus en mijn schoonmams leerde me hoe ik losse moest maken. Ik maakte een ketting en was dolblij. Meteen kreeg ik ook de uitleg over vasten – HELLUP! – en het maken van de magische ring. Geloof me, het maken van dat ding kwam op mij echt over als toveren. Met een hoofd vol informatie en een heleboel kopieën over alle steken, ging ik vol goede moed naar huis.

Ik besloot elke dag wat steken te gaan oefenen. Als ik ze dan allemaal onder de knie had kon ik een echt project gaan beginnen. Zo dacht ik. De eerste dagen oefende ik elke dag een half uurtje aan steken. Losse en vaste had ik al redelijk snel door. Maar de ring was om te huilen. En enthousiast dat ik was, had ik al stiekem een patroon gezocht: een schattig sneeuwpopje.

Begin van een verslaving

Het vinden van het sneeuwpopje was het begin van een verslaving. Ik wist er helemaal niks van en ging naar de Action waar ik mijn eerste bolletje acrylgaren kocht. Garen was toch garen? Eenmaal thuis kon ik er helemaal niks mee. Ik had steeds ruzie met het garen en zag totaal mijn steken niet. Inmiddels weet ik dat dat met zwart, want deze slimmerik begon met die kleur, eigenlijk altijd een beetje lastig is, maar ik gaf af op het garen. Oplossing: koop de Simply Haken en ontdek wat het verschil is. Toen wist ik het: ik moest katoengaren hebben. Mijn eerste bolletjes katoengaren waren rood en oranje van Pingouin. Ik vond het direct fijn haken. Ik was er klaar voor. Totdat mijn vriend mijn euforie verpestte: “Lieverd, kun je inmiddels de magische ring al?” Damn! Na 20.000 keer proberen en 3 miljoen filmpjes gekeken te hebben, kon ik eindelijk de ring. En het mooie is: nu doe ik hem met mijn ogen dicht. Toch, wat was het een drama om dat voor elkaar te krijgen…

In ieder geval, ik begon aan het sneeuwpopje, kocht de Simply haken en shopte een mandje voor mijn haakspulletjes.

Ontdek je garen

Als je niet weet wat kwaliteit is, kun je nog weleens bedrogen thuis komen. Dat had ik ook. Ik wist inmiddels dat ik katoengaren wilde hebben. Ik dus weer naar de Action. Ik wilde wit en zwart. ’s Avonds begon ik heel enthousiast aan de arm van de sneeuwpop en toen – BAM – het touwtje brak doormidden. Autsj. Ik moest dus kwaliteitsgaren hebben. Na veel navraag zweer ik nu bij Catania, Phildar en Scheepjes Soft Fun <3! Met deze garen kun je vrij makkelijk een amigurumi in elkaar haken. En ik ontdekte het walhalla der garen: Wollstreet in Sittard. Ze helpen je daar met het vinden en kiezen van het garen, zijn heel vriendelijk en organiseren elke week het breicafé. Leuke plek om regelmatig heen te gaan. In mijn eigen omgeving heb ik alleen de Pippoos en ik moet zeggen dat ik hun assortiment wat tegen vind vallen. Dus daar kom ik alleen voor het hoog-, hoog-, hoognodige.

Misschien leuk om te vertellen: ik koop mijn garen eigenlijk altijd in een fysieke winkel. Waarom? Ik vind het belangrijk dat fysieke winkels blijven bestaan en door zelden online te kopen lever ik daar een goede bijdrage aan. Dus mij zie je zelden online shoppen.

Lief kiest de boeken

Na het vinden van het garen was ik er klaar voor. Er ontbrak nog één ding. De patronen van amigurumi’s. Mijn verlanglijst aan boeken was inmiddels wel enorm en ik besloot om lief mijn eerste echte amigurumiboek te laten kiezen. Romantisch als-ie is, koos-ie voor Amigurumi’s in love van Tessa van Riet-Ernst.

Nieuwsgierig naar hoe mijn eerste creaties zijn ontstaan? Lees dan over twee weken mijn nieuwe gastblog op Siets aan de haak.