Diana van Eynde (30) is geboren in Tilburg, maar heeft haar hart verloren aan het Limburgse land. Wonend in Herkenbosch weet ze de leukste amigurumi’s in elkaar te zetten. In haar tweewekelijkse column deelt Diana al haar ervaringen met de lezers van Siets aan de haak. Mis je iets of heb je vragen aan Diana, vergeet ze dan vooral niet te stellen!

Twee weken gaan snel voorbij. Voor je het weet heb je een amigurumi af en ben je weer aan de volgende bezig. Deze keer vertel ik dan ook niet alleen over het afronden van stiertje Fred uit het boek Amigurumi’s in Love van Tessa van Riet – Ernst, maar ook over bolletjes wol en haaknaalden.

Fred is af!

Ik keek al een tijdje uit naar het afmaken van Fred. Veel hakers zullen wel herkennen dat als je eenmaal een leuk nieuw project ziet, je er eigenlijk meteen aan wil beginnen. Dat heb ik ook. Maar ik heb discipline en maak eerst het één af voordat ik aan het ander begin. Fred krijgt eigenlijk nog een vriendinnetje, maar om de afwisseling erin te houden, haak ik eerst twee andere ami’s. Het moet natuurlijk wel leuk blijven.

Het afwerken van Fred was nog best een gedoe. Ik moest alleen nog de staart en wat vlekken haken. Twee onderdelen die ik toch wel lastig vond. Waarom? Ik moest veel haken met de kleur zwart. En daar ben ik gewoonweg geen fan van. Als het licht niet goed is, zie je de lusjes bijna niet en voor je het weet zit je verkeerd. Met zwart haken, vind ik dus altijd vervelend. Toen dat eindelijk klaar was, mocht ik de laatste onderdelen aan mijn stier vast naaien. Op zich word ik daar steeds beter in, maar in het begin was het een ramp. En dat zie je terug in de delen die ik eerder aan elkaar heb gemaakt. Fred was dan ook gewond, zijn nekje was aan één kant los geschoten. Ik heb het geprobeerd te maken, maar Fred heeft nog steeds een zielig wiebelend onstabiel nekje. Fred kan dus alleen liggen. Maar ook liggend hou ik van hem.

Opruimen

Natuurlijk wilde ik meteen doorgaan met het volgende project. Ik had Kikker Tristan op het oog, maar ik had niet het juiste garen. Dus het werd Ooievaar Isolde. Een blik in mijn mandje vertelde dat ik daar weleens wat in mocht opruimen. Ik wilde al mijn haaknaalden, wat er inmiddels heel wat zijn, in één busje doen. Dat busje kocht ik trouwens bij de Action. De naalden zijn fijn en stevig, en in zo’n koker zijn ze gemakkelijk te bewaren. Ik krijg er wel steeds meer en ze passen niet meer allemaal in de koker, dus ik moet gaan uitkijken voor een nieuwe.

Ik bekeek mijn rommelmandje met garen en besloot het weer eens netjes te leggen. Ik kan daar echt van genieten, sommige kleuren vind ik zo mooi, dat het echt een feestje is er even naar te kijken en me erop te verheugen ze in een nieuw project te gebruiken. Favorieten in mijn eigen mandje zijn Catania natuur, Catania camel en Scheepjeswol Soft Fun. Die laatste is ook heerlijk om vast te houden, zo lekker zacht. Ik ontdekte ook twee merken waar ik nog niet eerder mee gehaakt heb. Lana Grossa en Katia Capri.

Lana Grossa 022

Onlangs was ik in Tilburg. Daar zou een leuke garenwinkel zitten, Marion’s  Pingouin. Ik was op zoek naar een aantal kleurtjes Catania en ik had goede hoop dat ik daar het garen zou kunnen vinden. Helaas, ze hadden heel veel, maar geen Catania. Lana Grossa werd me aangeraden. Het zou fijner haakbaar zijn dan Catania, werd mij verteld. Isolde de Ooievaar wordt gehaakt met spierwit garen. Ik hou er eigenlijk niet zo van, omdat het enorm makkelijk vies wordt. Toch vond ik het wel mooi, zeker nu ik er een stukje mee gehaakt heb. Het geeft echt een mooie witte touch aan de knuffel.

Het garen haakt inderdaad heel fijn. De draden zijn goed in elkaar verweven, waardoor je tijdens het haken niet snel een deel van de draad vergeet. Het garen is zeer geschikt om heel strak te haken. Ik heb zelden zulke strakke stukken gemaakt. Het is wel iets ruwer dan Catania. Het wat zachtere karakter en de meer shiny kleuren, zorgen dat ik toch fan blijf van Catania. Maar Lana Grossa is zeker een fijne goedkopere variant.

Isolde

Het haken van Isolde met Lana Grossa schiet dus lekker op. Zeker tijdens een hele middag, is een hoofdje zo gehaakt. Ik was nog wel even verbaasd: krijgt ze echt zo’n punthoofd? Maar dat lijkt gewoon te kloppen. Het haken ging erg goed en ook het plaatsen van de chenilledraadjes is volgens patroon gegaan. Waar Fred steeds een te zwaar hoofd had, blijft het kopje van Isolde mooi staan. Ik ben nu al verliefd op haar!

Over twee weken komt er weer een blog online van Diana! Kom dan zeker terug om te zien hoe Isolde er dan uit ziet!